Hague သဘောတူညီချက်များ

1918 ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလတွင် ကိုယ်စားလှယ်များသည် "ထာဝရငြိမ်းချမ်းရေး" အတွက် စည်းမျဥ်းစည်းကမ်းများကို စဉ်းစားရန် တွေ့ဆုံခဲ့ကြသော်လည်း ပြင်သစ်မြေတွင် အပစ်အခတ်ရပ်စဲရေး ညှိနှိုင်းမှုသည် ပထမဆုံးအကြိမ်မဟုတ်ပေ။ လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်စုနှစ် ခြောက်ခုက စစ်ရေးပဋိပက္ခအတွင်း အရေးကြီးသော ယဉ်ကျေးမှု တည်နေရာများနှင့် အရာဝတ္ထုများကို ကာကွယ်ရန် စိတ်ကူးကို 1856 ပါရီကြေညာစာတမ်းမှ စတင်ခဲ့သည်။ ဤကြေငြာချက်သည် သွေးထွက်သံယိုနှင့် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သော ခရိုင်းမီးယားစစ်ပွဲကို အဆုံးသတ်ရန် ငြိမ်းချမ်းရေးသဘောတူညီချက်ဖြစ်သည်။ ရုရှား၊ အော်တိုမန်အင်ပါယာ၊ သြစတြီးယား၊ ပရုရှား၊ ယူနိုက်တက်ကင်းဒမ်း၊ ပြင်သစ်နှင့် ဆာဒီနီနီးယားနိုင်ငံ ခုနစ်နိုင်ငံတို့သည် ၎င်းတို့၏စစ်ပွဲကို အဆုံးသတ်ရန် အတူတကွ လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြသည်။ ထိုသို့လုပ်ဆောင်ခြင်းဖြင့် ၎င်းတို့သည် လာမည့်ရာစုနှစ်နှင့် ကျော်လွန်၍ စစ်ပွဲများကို မည်သို့တိုက်ခိုက်ကြမည်ကို ပုံဖော်မည့် အခြေခံစည်းမျဉ်းများကို ဖန်တီးခဲ့ကြသည်။

ဥရောပအင်ပါယာများနှင့် တော်ဝင်မင်းဆက်များသည် ကမ္ဘာ့ကုန်သွယ်ရေးနှင့် ကိုလိုနီနယ်ချဲ့ချဲ့ထွင်မှုအပေါ် မှီခိုအားထားနေရသောကြောင့် ယင်းစာချုပ်သည် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အဆိုပါ လက်မှတ်ရေးထိုးထားသည့် ခုနစ်နိုင်ငံသည် “နိုင်ငံတကာဆက်ဆံရေးပုံသေအခြေခံမူများ” ကို မိတ်ဆက်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။

“အချင်းချင်း ဖျော်ဖြေရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်… အောက်ပါဓမ္မ ကြေငြာချက်- ကြားနေအလံသည် စစ်ပွဲ၏ တားမြစ်ချက်မှလွဲ၍ ရန်သူ၏ ကုန်ပစ္စည်းများကို ဖုံးအုပ်ထားသည်။ [နှင့်] စစ်ကုန်သွယ်ခြင်းမှလွဲ၍ ကြားနေကုန်စည်များသည် ရန်သူ၏အလံအောက်တွင် သိမ်းယူရန် တာဝန်မရှိပါ။”

19 ရာစုအကုန်တွင် ရုရှားဘုရင်မင်းမြတ် နီကိုးလပ်စ်၏ တောင်းဆိုချက်အရ နယ်သာလန်တွင် အရေးပါသော နိုင်ငံတကာအင်အားကြီးများ၏ အစည်းအဝေးတစ်ရပ်ကို နိုင်ငံစုံသဘောတူစာချုပ်တစ်ခုဖန်တီးရန် နယ်သာလန်၌ စုဝေးခဲ့ကြသည်။ “မြေယာစစ်ပွဲဆိုင်ရာ ဥပဒေများနှင့် အကောက်ခွန်ဆိုင်ရာ ဥပဒေများ၊ ဇူလိုင် ၂၉၊ ၁၈၉၉” ဟု လူသိများသော 1899 ခုနှစ် Hague ညီလာခံသည် လက်မှတ်ရေးထိုးခဲ့သူများအကြား မြေယာစစ်ပွဲအားလုံးအတွက် စည်းမျဉ်းများ ချမှတ်ခဲ့သည်။ ၎င်းသည် စစ်သုံ့ပန်းများ သို့မဟုတ် စစ်မြေပြင်တွင် ဒဏ်ရာရစစ်သားများအား ကုသနည်း (Geneva Convention of 29 မှ သတ်မှတ်ထားသော စည်းမျဉ်းများဆိုင်ရာ နောက်ဆုံးတည်ဆောက်မှု) ကဲ့သို့သော အကြောင်းအရာများကို အကျုံးဝင်ပါသည်။ ပဋိညာဉ်တွင် အဆိပ်များကို လက်နက်အဖြစ် အသုံးပြုခြင်းကို တားမြစ်ထားပြီး ရန်သူအား လက်နက်ချကာ တိုက်ခိုက်ရေးသမားများကို သတ်ဖြတ်ခြင်းနှင့် မည်သူ့ကိုမျှ ပြန်လည်တိုက်ခိုက်ခြင်းမပြုသော မြို့များကို တိုက်ခိုက်ခြင်းမှ တားမြစ်သည့် စည်းမျဉ်းများ ချမှတ်ထားသည်။

စာချုပ်တွင် အချက်တစ်ချက်မှာ အလွန်ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်သည်- ယဉ်ကျေးမှုနေရာများနှင့် ပစ္စည်းများကို အကာအကွယ်ပေးခြင်း။ ပုဂ္ဂလိကပိုင်ပစ္စည်းများကို ခိုးယူခြင်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် တားမြစ်ထားပြီး အနုပညာ၊ သမိုင်းဝင်နေရာများကို လုယက်ဖျက်ဆီးခြင်း သို့မဟုတ် ဖျက်ဆီးခြင်းတို့ကို တားမြစ်ထားသည်။ နိုင်ငံတော်က ပိုင်ဆိုင်သည့်တိုင် ထိုအရာဝတ္ထုများနှင့် နေရာများကို စစ်တပ်များနှင့် နိုင်ငံများကို သိမ်းပိုက်ခြင်းဖြင့် ပုဂ္ဂလိကပိုင်ပစ္စည်းအဖြစ် သဘောထားရန် လိုအပ်ကြောင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြထားသည်-

“နိုင်ငံတော်ပိုင်ပစ္စည်းကို ပုဂ္ဂလိကပိုင်ပစ္စည်းအဖြစ် သတ်မှတ်သည့်တိုင် အနုပညာနှင့် သိပ္ပံဆိုင်ရာ ပိုင်ဆိုင်မှု၊ သိမ်းယူခြင်း၊ ဖျက်ဆီးခြင်း၊ သို့မဟုတ် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ဖျက်ဆီးခြင်းများ၊ သမိုင်းဝင် အထိမ်းအမှတ် အဆောက်အအုံများ၊ အနုပညာ သို့မဟုတ် သိပ္ပံဆိုင်ရာ လက်ရာများအားလုံးကို တားမြစ်ထားပြီး တရားစွဲသင့်ပါသည်။”

ကမ္ဘာစစ်နှစ်ရပ်လုံး ဖြစ်ပွားခဲ့သည့် နှစ်များအတွင်း၊ နိုင်ငံတကာဥပဒေများနှင့် ဥပဒေပြဌာန်းချက်များသည် သမိုင်းဝင်နေရာများ၊ ပြတိုက်များ၊ မော်ကွန်းတိုက်များ၊ ဘာသာရေးနေရာများနှင့် ပညာရေးဆိုင်ရာ အဖွဲ့အစည်းများအား ကာကွယ်ရန်အတွက် သံတမန်များနှင့် စစ်ခေါင်းဆောင်များအား လမ်းညွှန်မှုပေးခဲ့သည်။ နိုင်ငံတကာ ပြည်သူ့ရေးရာမူဝါဒကို ချမှတ်ထားသော်လည်း၊ စစ်ပွဲများသည် ယဉ်ကျေးမှုနေရာများအဖြစ် ဆက်လက်တည်ရှိနေပြီး ပြတိုက်စုဆောင်းမှုများနှင့် မော်ကွန်းတိုက်များကို အန္တရာယ်ဖြစ်စေပါသည်။ ခေတ်သစ် ပဋိပက္ခများတွင် ဓာတုလက်နက်များ အသုံးပြုမှုကို မြင်တွေ့ခဲ့ရပြီး၊ အရပ်သားများနှင့် စစ်သုံ့ပန်းများ၏ ဆက်ဆံမှုနှင့် စောင့်ရှောက်မှုတွင် သိသာထင်ရှားသော ကွဲလွဲမှုများ၊ စစ်ရေးအရ ပစ်မှတ်ထားရာတွင် မရှင်းလင်းသော ဗျူဟာများ၊ ခေတ်မီရှေးဟောင်းမြို့ကြီးများ၏ ပျက်စီးခြင်း နှင့် လုံးလုံးလျားလျား ပျက်စီးခြင်း ၊